Na 8 dagen op een rustige ankerplaats in Bénodet ,Frankrijk, te hebben gelegen hebben we allebei het gevoel dat we weer verder moeten varen. Wel met een beetje pijn in ons hart want een fantastische ankerplaats als deze zullen we waarschijnlijk niet zo makkelijk meer kunnen vinden.

We varen rond 08.00 uur richting de haven. Ik loop nog even naar de supermarkt en Ad  vult de watertanks en maakt de boot weer zeeklaar.  Alle slotjes weer op de kasten en dat alles in de boot vast staat zodat er tijdens het zeilen niets open of omvalt.

De stroomvoorziening op een boot is ook vaak een probleem. Nu we een tijd onderweg zijn blijkt dat onze stroomvoorziening aan boord voldoende is. We kunnen ’s avonds tv kijken, koelkast staat altijd aan en op zee navigatie en stuurautomaat aan.

Alles wat we aan stroom verbruiken wordt gevoed door zonnepanelen:

3 panelen van 100 W op de achterbeugel, 1 paneel van 150 W op de buiskap en 1 paneel van 75 W op het dek. Deze drie groepen hebben elk een aparte stroomregelaar met een overcapaciteit. Er is ook nog een windmolen die we tot op heden nog niet nodig hebben gehad.

De accugroep is 540 ampere groot. Zo even een stukje techniek tussendoor.

Voor het eind van de morgen is dan alles weer aan stroom aangevuld door de zonnepanelen en hoeft niet de volle zon op de panelen te staan.

We vertrekken richting de Golf van Morbihan. Dit is een inlands rivierenstelsel. Een soort waddengebied met eilandjes om te ankeren of een mooring op te pakken maar je vindt er ook plaatsen met havens.

Bij het naar buiten varen bij Benodet merken we dat er een aardig windje staat van 20 a 25 knopen (windkracht 5 a 6).

We zetten het grootzeil eerst op halve wind en lopen al een aardige snelheid en zetten de Genua (voorzeil) bij,  maar dan gereefd (een gedeelte blijft ingerold). We moeten rond een punt van het land tussen ondieptes door en daarna hoog aan de wind richting de Golf van Morbihan. Om bij de ingang van de golf te komen moeten we het laatste stuk opkruisen.

Een lekker pittig stukje zeilen. De ingang is een nauwe doorgang met stromingen die op kunnen lopen tot 8 knopen. Dus als je op het verkeerde moment daar bent kom je gewoon niet naar binnen. We waren één uur te vroeg daar, maar de meeste stroming was toch al voorbij. En zoals vaak het geval is staat er altijd meer wind dan voorspeld en gaan we op zoek naar een rustige ankerplaats voor de nacht. Vlakbij een klein dorpje gooien we ons anker uit. Onze nachtrust was wat minder dan verwacht. De ankerketting ratelde telkens over stenen die op de bodem lagen. We hebben maar oordoppen in gedaan om toch nog wat te kunnen slapen. Morgen maar een betere ankerplaats gaan zoeken.

Na deze nacht doen we zoals we op onze vorige reis deden een rubberen demper (in het Engels genaamd Rubber Snubber) tussen de lijn en de ketting van het anker, wat een hoop

rust geeft tijdens het slapen.

                                                                          Vannes

Vannes, een stadje helemaal aan het einde van de golf van Morbihan, daar waar we 5 jaar geleden ook zijn geweest tijdens één van onze vakanties met de boot.

Een tocht die ook weer goed gepland moet worden, omdat je het kanaaltje naar de stad toe met hoog water moet nemen.

Een draaibrug en dan een nog smaller kanaaltje door om uiteindelijk in het centrum van de stad te komen.

We gaan in de haven bij een andere Nederlandese boot langszij.

Als we afgemeerd liggen lopen we even naar de winkeltjes en kijken wat rond.

Even tussen de mensen zijn is soms ook wel weer fijn.

De volgende dag gaan we weer naar zee, maar kunnen pas om half drie door het kanaaltje in verband met de waterstand.

We hebben besloten om direct naar Spanje te varen, het zou een gunstige wind zijn voor de komende dagen en we waren het berekenen van de waterstanden en stromingen in Frankrijk ook even beu.

Dus bij het verlaten van de golf van Morbihan, richten we de boeg op Spanje en zorgen dat de wind zo gunstig mogelijk voor ons in de zeilen komt.

We zien dan wel waar we uitkomen in Spanje.

Een tochtje van 280 mijl dus twee nachtjes door varen.We varen op grootzeil en genaker bij 15 knopen wind .

Het leven op zee is prettig en we genieten met volle overgave.

Je hoeft op een groot water ook niet elke minuut alles in de gaten te houden, er varen niet altijd andere boten.

We komen wel één windmolen tegen, maar niet zo groot als in Nederland. Maar er vaart wel een groot schip bij ter bewaking van de molen.

In Nederland gebruiken ze daar ook een boot voor, maar deze boten zijn niet zo groot.

Hier gebruiken ze een complete Supplier met ook nog een helikopterdek voor.

Mag wat kosten!!

Voor de nacht halen we de genaker eraf en zetten we de genua erop.

De volgende dag lopen we lekker op 20 knopen wind als de reel ( grote vismolen), die we achter op de reling hebben staan begint af te rollen dus wij naar buiten om de vis binnen te halen.

Maar de vis trekt zo hard dat hij de lijn door de rem van de molen heen trekt.

We varen op dat moment 7 knopen, dus de snelheid moet uit de boot om hem binnen te halen dus draaien we de boot zodat de zeilen geen wind meer vangen.

Met een handschoen  proberen we de visdraad binnen te trekken en gelijktijdig op te draaien, wat veel moeite kost.

Op dat moment was al een paar honderd meter lijn van de molen getrokken.

Dus was het een hele klus om deze dichterbij te krijgen. Eenmaal dichterbij zien we de  zilverkleurige vis door het water gaan en bij het zwemplateau komt hij boven water.

Het is een tonijn van 60 cm, op dat moment schiet hij onder de boot en geeft nog een ruk aan de lijn en weg is onze verse sashimi.

We hebben tot nu toe één beet op onze reis en deze missen we jammer maar helaas.

We houden hoop op een nieuwe sashimi en varen door, het weer is perfect.

We gaan zo voortvarend dat we de volgende morgen om 10 uur al aankomen bij Gijon.

Na 3 dagen en 2 nachten op zee.

Het was een overtocht uit een boekje. Anja vertelde dat ze nog nooit zo’n rustige nacht had gehad tijdens haar wacht.

Om even lekker rustig te liggen hebben we gekozen voor een plaats in de haven. Het is hier nog vrij rustig met boten omdat de vakanties nog niet begonnen zijn. Na ingecheckt te hebben zijn we meteen de stad gaan verkennen. Even lekker genieten van de vele mensen en winkels en een koffie op het terras.

Gijon

De volgende dag varen we weer verder richting andere ria´s om uiteindelijk in La Coruna aan te komen waar we van plan zijn wat langer te blijven liggen en waar onze zonen een aantal weken op vakantie komen.

Voor we weg voeren kwam de Guardia Civil aan boord om onze bootpapieren en paspoorten te controleren en hiervan enkele foto´s te maken. Die zullen hier in Spanje nog wel meer aan boord komen.

Na weer een tijdje Frans te hebben gesproken is het weer overschakelen op Spaans. Dat is toch een stuk moeilijker.  Elke dag oefenen we een aantal woorden en zinnen.

We liggen nu voor anker in een baai genaamd Ens. de Artedo.

Mammawolken

Heb je wel eens van deze wolken gezien.
Deze wolkenvorm bestaat uit uitstulpingen of uitzakkingen uit de onderkant van een wolk.
De naam komt van het Latijnse woord voor uier.
Dit verschijnsel kan bij verschillende wolkentypen voorkomen. Het ontstaat als een koude lucht door een plaatselijke neerwaartse stroom in een warme laag terecht komt waar hij afkoelt tot het dauwpunt en waterdruppels vormt. Dit proces wordt wel omgekeerd convectie genoemd. Heel apart om te zien.

We zijn hier laat in de middag aangekomen. De wind staat de komende dagen niet gunstig om verder te varen dus blijven we hier liggen tot de wind gunstiger wordt.

De zon scheen volop dus gingen we met de bijboot naar het strand. Er stond een flinke deining maar we kregen de boot op het strand getrokken.

Het was helaas maar van korte duur want er stond ineens een man naast ons met een gele plastic kano. Hij probeerde ons in het Spaans uit te leggen dat we hier niet met de boot op het strand mochten komen. Deze man vaart hier als een soort Baywatch elke dag met zijn plastic kano rond om alles in de gaten te houden. Eigenlijk wel een erg rustig baantje om tot je pensioen vol te houden. Het was wel weer jammer dat het niet het type Baywatch was  dat we gewend zijn van de serie op televisie.

Na drie dagen weer in deze Ria ( landinham, uitloper van een rivier) te hebben gelegen gaan we verder naar een volgende. Er staat weinig wind dus het grootste gedeelte gaan we op de motor. We proberen zoveel mogelijk te voorkomen dat we moeten motoren maar soms is het niet anders omdat er dan een aantal dagen geen of weinig wind staat. Tot nu toe hebben we 50 liter diesel verbruikt. Verder alles op de zeilen gevaren.

We liggen al weer een paar dagen in Viviero, (in het spaans zeg je Bibiero, de V spreek je uit als een zachte B),  een goede en beschutte ankerplaats bij een oude stad waar ook weer moderne huizen tussen staan maar alles heeft achterstallig onderhoud. Geen plaats waar je vakantie houdt.

Wij liggen hier goed en beschut aan een strand. We varen regelmatig met de bijboot hier de haven in en lopen dan de stad in om te wandelen en de stad te bekijken.

De supermarkt is hier niet ver van de haven en we lopen dan ook regelmatig even daar naar toe. We zien het dan ook als een uitstapje.

De tijd gaat snel, de dagen gaan snel en voor je het weet is de dag alweer voorbij.

We genieten van de rust die deze plaats ons geeft.

We zijn weer onderweg naar een volgende Ria, genaamd Ria de Cedeiro. Een lekker zonnig

zeiltochtje van 38 zeemijlen dus ongeveer 5 à 6 uren varen. We hebben twee vislijnen achter de boot hangen dus misschien vangen we nog een vis.

We gaan hier liggen in een mooie Ria waar al meerdere boten voor anker liggen.

Het leuke van een ankerplaats is dat er boten liggen van verschillende nationaliteiten, Tsjechen,  Fransen, Engelsen maar nog weinig Nederlanders. De vertrekkers die wij kennen gaan in juli varen dus die zijn nu nog onderweg.

Het leuke om voor anker te liggen is dat je altijd met je bijboot naar de kant vaart en dat je dan langs verschillende boten komt waarmee je dan weer een praatje maakt of wat gaat drinken. Altijd weer leuk om van iedereen zijn eigen reisverhaal te horen.

We liggen alweer een paar dagen in Cedeira, een ria met een leuk stadje. In het begin van de baai staat een fort op een heuvel wat in het verre verleden de baai beschermde met de daar opgestelde kanonnen. Er is ook een klein museum in het fort.

We maken mooie wandelingen naar vuurtorens en volgen paden die dan weer naar een ander dorp leiden met mooie oude huizen en volop boomgaarden met fruit, zoals citroenen en grapefruits.  Die hangen hier rijp aan de bomen. We hebben er dan ook maar wat van meegenomen. Toch zonde om ze rijp te laten hangen. Ze zijn ook erg lekker.

We zijn ook weer eens op zaterdagavond hier op stap geweest. Een terrasje gepakt en daarna speelde er nog een soort rockband in een ander café. We konden alleen niet verstaan of ze nu Spaans of Engels zongen. Maar wat maakt het ook uit, na wat biertjes en licht in het hoofd waren we 14 euro kwijt. Toch gezellig!

We hebben aan boord twee koelkasten waarvan er één een watergekoelde condensor heeft die werkt op water van buiten dus nu is dat zout water.

De watergekoelde koelkast is stuk gegaan, hij koelde niet meer. Na wat zoeken bleek er een lekkage in de condensor te zitten waardoor het gas ontsnapt is en ook zeewater in de compressor is gekomen.

Dus alles eruit gehaald en de onderdelen die we nog zouden kunnen gebruiken bewaard.

Gelukkig hebben we nog een tweede luchtgekoelde koelkast.

                                                     Openbare sportgelegenheid

We liggen hier nu vanaf 1 juli en wordt het weer tijd om naar de volgende mooie plek te varen. Onze plannen zijn om vrijdag 13 juli weer verder te varen.

Hopen dat jullie weer genieten van onze verhalen en laat eventueel een leuke reactie achter.