Het is donderdag 14 maart 2019 op de Giudianarivier en de weersverwachting voor de komende dagen naar Marokko is goed. Dus besluiten we die richting op te gaan. We zullen toch een keer deze rivier moeten gaan verlaten. We vinden het wel jammer dat we het jaarlijks smokkelaarsfeest gaan missen maar zo is er altijd wel weer een reden te vinden om hier te blijven. We varen de rivier af en worden uitgezwaaid door de mensen waar we de afgelopen tijd lief en leed mee hebben gedeeld. We varen richting Ayamonte en vandaar gaan we de zee op richting Marokko. Maar we zijn nog maar 10 mijlen uit de kust en de wind valt helemaal weg. We varen nog een tijdje op de motor verder om misschien toch wat wind op te pikken.

De weersverwachting voor de komende dagen gaf toch iets anders aan. Uiteindelijk besluiten we maar om weer terug te varen naar Ayamonte. Normaal is terug varen voor ons geen optie maar om alles te gaan motoren vinden we ook niets. We wachten de weersverwachting voor de komende dagen hier af en besluiten dan of we verder gaan.

Uiteindelijk besluiten we dan toch maar om weer terug te varen naar de rivier om daar het smokkelaarsfeest mee te gaan vieren.  Dit betreft een groots georganiseerd feest op de rivier wat mensen massaal komen bezoeken. Er wordt een brug gelegd op de rivier om van de ene kant van de rivier naar de andere kant te kunnen lopen. Er is volop muziek , drank en kraampjes met sieraden, boeken, oude ambachten enz. Het is zonde om dit dan nu te missen.

Tijdens het varen zagen we op de rivier een gezonken zeilboot liggen met de mast half boven water. We waren benieuwd wat de eigenaar hiermee van plan was. We zijn in contact gekomen met de eigenaar die aan Ad vroeg of het mogelijk was om de mast er af te halen. Maar door het slechte zicht en de stroming had Ad al snel gezien dat dit niet gemakkelijk zou zijn. En na een duik was voor hem al snel duidelijk dat er geen zicht was, een sterke stroming en onder water een warboel van lijnen. Daarmee was de duikoperatie snel ten einde.

Het is nu inmiddels 9 april 2019. Het wordt tijd om weer wat van ons dagelijks leven met jullie te delen.

De afgelopen tijd hebben we niet veel bijzondere dingen gedaan of meegemaakt.  Maar nu na een periode van bijna 5 maanden op de Giudiana rivier, tussen Spanje en Portugal, gaan we nu toch echt verder met onze reis. Het is hier echt mooi en vooral rustig om te liggen en reuze gezellig. Ontzettend veel leuke en interessante mensen ontmoet, mooie levensverhalen gehoord, lief en leed met elkaar gedeeld en vele feestjes gevierd.

Zo ook mijn verjaardagsfeest dat ik samen met nog drie andere jarigen heb gevierd .

We hadden aan de Spaanse kant, Sanlúcar, een mooie locatie gehuurd. De band bestond uit muzikanten die allemaal in of rondom de rivier wonen. We hadden wat drank en eten gehaald maar het is hier ook de gewoonte dat iedereen die komt wat te eten of te drinken meebrengt dat ze zelf hebben gemaakt. Echt geweldig!!

                                                                                    

 

                                                     

We hebben de afgelopen tijd de weersverwachtingen voor Marokko goed in de gaten gehouden en de tijd is nu aangebroken om richting Rabat te gaan varen. Een tocht van 198 mijl. Ongeveer 36 uurtjes varen.  

We hebben wederom afscheid genomen van de mensen op de rivier en zijn uitgezwaaid met toeters en bellen.

Lange tijd stond er ontzettend veel wind richting Marokko en dan is het bijna niet mogelijk om Rabat binnen te varen vanwege te hoge golven en deining aan de ingang. Het is verstandig om naar Rabat te gaan varen als je  echt een paar dagen rustig weer hebt met weinig wind zodat de golven op zee niet te hoog zijn.

Het was wel even wennen na een hele tijd op een rustige rivier te hebben gelegen om weer op de hobbelige zee te varen. Eten te koken terwijl de boot op en neer gaat en de nacht door te brengen op zee. Om de beurt wachtjes draaien zodat de ander kon slapen en de zeeziekte tabletten moesten ook weer tevoorschijn komen.

Op 10 april 2019 kwamen we om 18.30 uur aan bij Rabat. De golven op zee waren gelukkig rustig om naar binnen te varen.

Via de marifoon riepen we de haven van Rabat op voor een ligplaats.  Maar dat was even een tegenvaller voor ons, omdat de havenmeester ons mededeelde dat we Rabat niet in konden wegens reparaties. Wat voor reparaties kon hij ons niet vertellen en hoe lang deze gingen duren kon hij ons ook niet vertellen. Rond blijven dobberen midden op open zee tot de volgende ochtend was ook geen optie. We waren allebei moe en moesten toen wel even schakelen dat er niets op zat dan naar een volgende haven te varen.  

Dat betekende dat we verder moesten varen naar de volgende stad Mohammedia, 30 miles verder dus weer een paar uren varen en een aankomst ’s nachts. Wat we normaliter nooit doen.

Een aankomst in een vreemde haven waar je niet bekent bent en dan ook nog `s nachts.

In Mohammedia aangekomen konden we zo snel geen plaats vinden om onze boot neer te leggen en hebben we de boot aan een werkbarge gelegd met van die grote vrachtwagen banden en zijn meteen gaan slapen.

Via de marifoon iemand oproepen is geen optie want er is niemand meer aanwezig. Morgen maar weer verder kijken.

We hebben heerlijk geslapen en de volgende dag waren rondom onze boot volop vriendelijke mensen aan het werk en vissersbootjes gingen de haven in en uit.

Mohammedia is eigenlijk een werkhaven voor grote vrachtboten. Zeilboten komen hier eigenlijk weinig. Daar hebben ze ook geen voorzieningen voor.

Hoewel als je in de boeken kijkt er wel een jachthaven is, maar die is voor hele kleine bootjes.

Werklui en vissers kwamen vrolijk een praatje maken. Sommigen spreken een beetje Engels maar over het algemeen spreken ze Marokkaans of Frans.

Een man van de douane/customs kwam langs en vroeg of wij even mee wilden lopen naar zijn kantoor met onze bootpapieren om wat papieren in te vullen. Toen dit allemaal geregeld en goed bevonden was kregen we toestemming om hier te blijven liggen voor 2 dagen.

In de haven kwamen we een man, genaamd Achmad, tegen die ons aanbood om als gids ons de stad te laten zien. Aardige man dus we dachten waarom ook niet. Hij heeft ons gedurende de gehele middag de geschiedenis van de stad verteld en allerlei mooie plaatsen in de stad laten zien. Moskeeën, markten, gebouwen.

We kregen allerlei lekkernijen op de markt om te proeven en hebben op een terras ontzettende lekkere thee met munt en honing gedronken. Kortom een geslaagde middag. Hier wilden we echt wel een paar dagen blijven om alles te gaan bekijken.

 

                            

 

Terug bij de poort van de haven moesten we van de douane even wachten op iemand van de Port Control.

Zij hebben alle tijd van de wereld dus dat duurde even.

Wat bleek nu: zij vonden dat we met onze boot op een andere plaats moesten gaan liggen. Het was te gevaarlijk en zij waren verantwoordelijk. Eerst alle papieren ingevuld en alles goed bevonden en nu ineens moesten we daar weg. Ze wilden dat we buiten de haven op zee voor anker gingen liggen en dan konden we met de bijboot de haven in.

Er stond volop deining op zee dus schommelt de boot flink op en neer en met de bijboot naar de kant was een flink stuk varen. Dus voor ons geen optie.

We zouden nog een dag hier blijven en dan weer verder varen. Niemand had last van ons en onze ligplaats was voor ons perfect. De werklui waren reuze vriendelijk en vonden het fijn om met ons hun Engelse taal weer op te halen. Maar na veel gepraat over en weer vonden deze mensen toch dat we hier weg moesten. Dus besloten wij om dan ook maar meteen te vertrekken naar de volgende haven.

Ze liepen maar liefst met vier mensen met ons mee naar de boot. Iemand van immigratie, twee mensen van de douane en iemand van de haven. De douane liep nog even de boot rond om te kijken of we nog iets illegaals bij hadden. We moesten nog wat papieren invullen en daarna konden we gaan.

Ze hadden ons nog wel een telefoonnummer en marifoonnummer van de volgende haven gegeven. Dan konden we ze bellen voor een plaats in de haven aldaar. Ze waren dag en nacht bereikbaar. En bovendien zeiden ze dat we daar veel meer plaats hadden en veel beter met onze boot konden liggen.

Maar naar vele keren naar deze haven bellen met marifoon en telefoon wederom géén gehoor.

We besloten om toch maar naar deze haven, genaamd El Jadida, te varen. Ze hadden ons tenslotte medegedeeld dat in deze haven altijd plaats zou zijn. We zouden ook daar weer `s nachts aankomen dus van te voren precies gekeken hoe we moesten varen en waar we dan konden liggen.

Er lag een wrak vlakbij de ingang van de haven, dat zagen we al op de kaart en het werd laag water dus ook vrij ondiep maar het moest lukken met onze boot.

Het was dus al een hele toer om in het donker veilig binnen te komen. Maar dat ging verder prima. Ad varen en ik op de navigatie kijken naar diepten en obstakels. Eenmaal binnen zagen we dat de haven vol lag met vissersboten die de volgende ochtend al vroeg de zee op zouden gaan. En aan de andere zijde was een grote kademuur die ook helemaal vol lag met kleine bootjes.

Dit was voor ons het moment dat we tot de conclusie kwamen dat de Atlantische kant van Marokko prachtig mooi is met volop cultuur en prachtige gebouwen en vriendelijke en behulpzame mensen.

Maar als je dit land met een zeilboot aandoet, daar zijn ze nog niet op ingesteld. Havens zijn er bijna niet. We hoorden van andere zeilers dat in Agadir wel een haven is. Met de bouw van de haven in Casablanca zijn ze al een hele tijd bezig. Deze zou in 2019 klaar moeten zijn maar ons werd al verteld dat dit beslist niet gaat lukken.

Toch jammer! Wij hadden hier graag langere tijd willen verblijven.

Het is nu 12 april 2019  06.15 uur en pikdonker buiten. Ad ligt te slapen en ik zit in de kuip tijdens mijn wacht te genieten van de stilte.  Marokko laten we achter ons en we zijn op weg naar de Canarische Eilanden. Een tocht van twee nachten. We varen voor de wind met gereefde zeilen, windkracht 6 a 7.

We komen in de nacht aan op het eiland Graciosa op 13 april 2019. We gooien hier ons anker uit en gaan slapen. Even een paar dagen uitrusten.

De volgende dag varen we naar de haven voor een ligplaats maar die is vanwege de paasvakantie hier helemaal volgeboekt. Dus snel even wat boodschappen halen en dan gaan we weer voor anker liggen.

De tweede dag 14 april 2019 heeft Ad ’s morgens een ontzettende pijn in zijn rug met uitstraling naar zijn heup en bovenkant van zijn been. Hij kan niet meer op of neer. Snel het anker opgehaald en naar de dichtstbijzijnde haven, in ons geval Arrecife op Lanzarote, gebeld voor een ligplaats en dat we naar het ziekenhuis moesten en of ze een taxi wilden bellen.

Ad ligt op bed met flinke pijn en ik vaar richting de haven van Lanzarote. Ook weer een tocht van 26 mijlen, ongeveer 4 uren.

Aangekomen in de haven staan er al mensen klaar om te helpen met aanleggen etc. en staat er al een taxi klaar die ons naar het ziekenhuis brengt. Echt een geweldige service !!

Het is dan inmiddels 13.30 uur en er moeten natuurlijk eerst allerlei formulieren ingevuld worden.

Na een tijdje wachten in een wachtkamer worden we geroepen bij een dokter die alleen vraagt welke klachten er zijn en krijg je een formulier mee. Dan mag je wachten in een grotere wachtkamer tot je weer opgeroepen wordt voor het werkelijke onderzoek bij een arts. 

De wachtkamer zat flink vol en we hadden ook niet het idee dat er enige voortgang was. Af en toe werd er iemand geroepen.

Uiteindelijk werden we om 21.00 uur geroepen om naar de arts te gaan voor een onderzoek.

Gelukkig had Ad sterke pijnstillers ingenomen zodat het voor hem enigszins draaglijk was om zo lang te wachten.

Het was volgens de arts geen hernia omdat hij geen uitvalsverschijnselen naar beneden had, maar hij kon ook niet precies zeggen wat het dan wel was. We kregen een recept voor pijnstillers mee wat we bij een apotheek konden gaan halen. Bepaalde apotheken zijn hier 24 uur per dag open dus wij weer met een taxi de medicijnen ophalen en uiteindelijk kwamen we dan om 23.00 uur weer in haven aan. Wat een dag !!

De volgende dag was de pijn door de medicijnen in ieder geval draaglijk.

Maar de tweede nacht kreeg Ad weer verschrikkelijke pijn en steken en kon ook totaal niet plassen.

Dus de volgende dag wederom naar het ziekenhuis. Weer een vooronderzoek en dit keer hoefden we maar even te wachten voor het onderzoek bij de arts. We zaten nu in het bestand en hadden in de gaten dat we vroeg moesten gaan zodat het in de wachtkamer niet zo druk is. De arts had al een vermoeden en ging meteen een infuus aanleggen en gaf injecties.

Het bleek een prostaat ontsteking te zijn. Dus daar kwamen de afgelopen dagen ook al deze pijnen vandaan.

Dus weer medicijnen halen bij de apotheek met de taxi. Alleen was het zondag en dan is er maar één bepaalde apotheek open. Gelukkig wist de taxichauffeur welke apotheek open was.

Gelukkig werkten de medicijnen goed en werd de pijn langzaamaan minder.

We blijven nu een tijdje in de haven liggen tot alle pijn weg is en blijft. Het gaat nu na twee dagen medicijnen al een heel stuk beter.

Als je langere tijd op zee bent en je wordt ziek of krijgt hevige pijnen dan heb je toch wel een probleem. We hebben natuurlijk volop medicijnen, antibiotica en pijnstillers aan boord. We hebben voor we uit Nederland weggingen een lijst opgesteld en samen met onze huisarts bekeken welke medicijnen we mee zouden nemen.

Maar het ene medicijn mag je niet gebruiken bij het andere. Bij bepaalde medicijnen moet je weer maagbeschermers gebruiken en ga zo maar door.

Maar mocht je echt niet weten wat je moet doen, kun je via een SSB radio of Iridium telefoon de Radio Medische Dienst in Den Helder oproepen voor advies.

Het is nu 8 mei 2019 we blijven tot ongeveer half/eind augustus 2019 op de Canarische Eilanden rond varen.

Lekker uitrusten en afwachten hoe het verder met de gezondheid van Ad zal verlopen.

We gaan de eilanden eens goed bekijken.

 

                                   

Gedurende een maand is hier op het strand een groot podium opgebouwd. Elke avond komen er verschillende bands en orkesten.

 

Een vriend en vriendin van ons willen nog naar de eilanden komen en onze zonen komen hier nog op vakantie.

Daarna zijn onze plannen om richting de Kaapverdische Eilanden te gaan varen.