Na elf nachten in Cedeira zijn we weer vertrokken naar een volgende baai, genaamd

Ria de Ares. Een baai gelegen aan een mooi strand met een klein dorp. Je kunt hier alleen liggen als de wind goed staat anders komt er teveel swell (deining) binnenlopen en ligt de boot te schommelen. 

Het dorpje ligt aan een klein haventje waar het vandaag markt is om weer even rond te kijken.

Na twee nachten in Ria de Ares varen we verder naar de stad La Coru͠na.

Ad is vandaag jarig en wordt 55 jaar. Hij vindt zichzelf al echt oud worden maar als je bedenkt dat we nu met deze reis bezig zijn is het nog jong. Hij heeft voor zichzelf als cadeau een nieuwe vishengel en een speargun gekocht. We hebben al een speargun aan boord maar die is vrij kort en we hebben hiermee nog geen vis kunnen schieten. Hij heeft zich nu in de winkel wijs laten maken dat de speargun langer moet zijn om goed te kunnen schieten.

Zijn verjaardag moet gevierd worden dus kiezen we ervoor om in de haven te gaan liggen. Lekker dicht bij de stad en het uitgaansleven.

Wij liggen graag op rustige en mooie plaatsen voor anker maar zo af en toe in een drukke haven is ook wel weer gezellig. Je ligt hier met een flink aantal boten naast elkaar in boxen en iedereen loopt af en aan, begroeten je en maken een praatje.

We komen een Nederlands echtpaar tegen die weer met hun boot op weg zijn naar Nederland na 10 jaar rondgezworven te hebben over de wereld. De boot is verkocht en ze hebben weer een huis om in te wonen. Maar voor hun was nu toch de tijd aangekomen om weer een ander leven te beginnen met hun familie en in de loop van de jaren geboren kleinkinderen en hun inmiddels bejaarde ouders. Ze gingen wel altijd één maal per jaar terug naar Nederland. Deze mensen hadden ons natuurlijk volop te vertellen. Waar ze allemaal geweest zijn en wat ze gezien hebben. We hebben tips gekregen waar wel of niet naar toe te gaan en ervaringen uitgewisseld. Zij gaven ons weer de bevestiging om dit avontuur zeker aan te gaan.

We hebben in de haven ook maar weer onze was gedaan. Dat is op een boot ook altijd een punt. Je kunt een wasmachine aan boord nemen maar er is natuurlijk maar beperkt water aan boord. Wij hebben ongeveer 425 liter water aan boord in tanks. Dat gebruik je om te douchen, afwassen, koken enz.  Als de tanks leeg zijn moet je een haven in een water te tanken. We hebben een watermaker aan boord maar die willen we pas gaan gebruiken als het echt nodig is. Deze maakt van zout water zoet water.

Wij hebben er niet voor gekozen een wasmachine aan boord te hemen. Wij gaan een haven in om daar de was te doen of in een dorp of stad in een wasserette.

Die avond zijn we de stad in gegaan en hebben bij een gezellige pub ter ere van Ad zijn verjaardag wat gedronken en tapas gegeten. Het is hier lekker weer dus iedereen zit hier buiten te eten of te drinken.

La Coruna is echt een aanrader om eens te bezoeken. Een mooi oud centrum met een groot plein en volop terrasjes en eetgelegenheden.   

De volgende ochtend besluiten we om weer rustig ergens buiten de haven in de natuur te gaan liggen.

Na het betalen van de nacht bij het havenkantoor lopen we langs een grote motorboot uit

Langendijk. Dat ligt bij Den Helder in Nederland.

We zien twee mannen aan boord lopen en maken een praatje dat ze wel erg ver gevaren zijn vanuit Nederland naar Spanje. Een zeilboot heeft nog zeilen aan boord om diesel uit te sparen maar een motorboot niet. De boot is van oorsprong een Duitse Patrouilleboot die ze in oorspronkelijke staat proberen te houden . Ze zijn vanuit Nederland naar Ibiza gevaren en weer terug.

We liggen nu bij een zandstrand en een zeilschool op een grote mooring voor zeeschepen.

Een voorbijganger op een surfboard zei ons dat dit een mooie plaats was om te liggen en dat we de boot vast konden maken aan deze mooring. Deze was niet meer in gebruik.

Deze mooring zal beslist niet los geraken of op drift gaan. 

Vandaag zijn we met de bijboot naar een ander vlakbij gelegen haventje gevaren om van daaruit te voet een andere kant van de stad te verkennen.

We hebben nu één vouwfiets aan boord. We dachten dat is altijd makkelijk om snel even een brood te halen.

We merken nu dat het toch wel handig is voor ons om allebei een fietsje te hebben. We wandelen erg graag maar soms zijn de afstanden toch wat groot om te lopen.

Op internet een fietsenwinkel hier in de buurt gezocht. We hadden ons met een vertaalboekje voorbereid om in ons beste Spaans uit te leggen dat we een vouwfiets zochten.

De vrouw in de fietsenwinkel sprak redelijk Engels. Ze vertelden dat een nichtje in Amsterdam woonde en werkte en dat ze volgend jaar op visite gingen.

Uiteindelijk hebben we een vouwfiets kunnen bestellen die we na twee dagen konden op halen.

In La Coruna zie je bijna niemand fietsen. Zo af en toe een moutainbike die dan gewoon langs een autoweg fietst. Fietspaden zie je hier bijna niet.

De mensen hier zijn niet erg van het groeten. Ze kijken je wel aan maar zeggen vaak niets terug. We liggen nu al een tijdje bij een zeilschool maar de zeilinstructeur die echt een paar keer per dag met zijn bootje voorbij komt zegt echt nooit iets. Hoewel dit toch een man is die dagelijks met mensen omgaat. Of dit nu uit beleefdheid is of verlegenheid dat weten we niet.

Een aantal kinderen roepen als ze langskomen vaak wel “Ola” of “Buenos Días”.

De volgende ochtend hebben we op onze fietsen twee lege gasflessen weggebracht om te laten vullen. Wij koken op gas en als een fles leeg is moet deze weer gevuld worden. In Nederland maken we vaak op de camping gebruik van kleinere Primagaz flesjes.

Vaak wordt gezegd dat je in Spanje na het vullen, je eigen fles niet terug krijgt of dat deze wordt overgespoten.  We hadden onze naam en de naam van de boot op de flessen gezet.

Ze zouden de volgende dag gevuld zijn maar daar tellen wij altijd maar een paar dagen bij op want dan zijn ze zeker klaar.

Bij het ophalen van de flessen na twee dagen kregen we netjes onze eigen flessen gevuld terug.

In de middag is Ad nog even gaan snorkelen langs de rotsen en kwam terug met verse mosselen en oesters. 

We hebben oesters in Nederland een aantal keren geprobeerd maar vinden ze beiden echt niet lekker. En als we ze een keer eten dan is het uit de oven met kaas erop gesmolten. Wat voor een echte oesterliefhebber echt niet kan.

Ik las op internet dat de oesters hier in Galicië van hele goede kwaliteit zijn en dat de stad Vigo het voornaamste centrum van de oesterhandel hier is. Ze zijn vaak groot en bevatten daardoor minder zeewateraroma.

Toch maar weer eens proberen om ze rauw te eten met wat citroen en peper. 

En ik moet inderdaad zeggen dat ze veel minder zout zijn dan in Nederland, groter van formaat en inderdaad lekker.  Ad vindt ze nog steeds niet lekker.

Later op de dag dacht ik laat ik eens gaan vissen. Je ziet hier rondom de boot volop vis zwemmen maar ze vangen is toch een ander verhaal. 

Ik zag dat de lokale vissers kleine levende visjes gebruiken om te vissen die ze met een netje vangen. Dus ik mijn hengel, maar dan met een dood visje als aas, in het water. 

En jawel hoor na een tijdje had ik een mooie makreel aan de haak. Beginnersgeluk ?? 

In de baai waar we nu liggen zien we een Nederlandse boot binnen varen die ook zijn anker uitgooid. Nederlanders hebben we hier nog niet veel gezien. We gaan even kennismaken.

Zij zijn een echtpaar uit Enkhuizen, genaamd Jaap en Anneke, zijn gepensioneerd en varen gedurende de zomermaanden met hun boot rond. We gaan die avond bij hun wat eten en drinken. We bieden aan zelf mosselen mee te brengen. Toch wel handig dat de mosselen vlakbij te halen zijn.

Ad ging nog even onder de boot duiken. Hij controleert dan vaak of alles nog goed is en dat er niet te veel aangroei van wier en pokken aan de boot vast zit. Vooral in zout water heb je meer last van aangroei dan op zoet water.

Hij zag onder de boot op een steen een flinke octopus liggen. Dus maar even de speargun pakken en kijken of het deze keer wel lukt om raak te schieten. Het schot was meteen raak en ons eten was die avond octopus.

Even op internet kijken hoe we deze het beste konden schoonmaken en bereiden. Eerst wassen, vel eraf halen en dan koken gedurende 45 minuten en elke 15 minuten omdraaien. Daarna kon je de octopus bereiden zoals je zelf wilde.

Allemaal netjes gedaan en daarna in de koekepan gebakken met stukje knoflook, olie en kruiden.

Maar wij vonden hem toch nog een beetje taai. Beslist niet zoals we deze ooit in andere landen op hadden.

Gelukkig hadden we maar de helft gebruikt van de octopus en de andere helft hebben we de de volgende dag weer hetzelfde gebakken en toen was hij minder taai. 

Vandaag kwam een boot uit Denemarken naast ons varen en vroeg of ze langs ons mochten komen liggen aan het zeeanker. De boot werd vastgelegd en dit jonge stel ging weer terug naar Denemarken na een reis van twee jaren. Ze waren naar de Middellandse Zee gevaren en hadden daar hun oude boot verkocht en weer een andere zeilboot gekocht.

De plannen waren om weer wat te gaan werken en dan over 2 jaren wederom een reis te gaan maken.

Zij hadden een leuk klein hondje aan boord dat ze gekocht hadden in Griekenland. Zat daar in een heel klein kooitje op een markt. 

Het hondje rende enthousiast over het dek. Toch ook wel weer leuk een klein hondje aan boord.

Na ongeveer 14 dagen bij de zeilschool te hebben gelegen gaan we weer een stukje varen richting de haven in het centrum van La Coruna.

Onze zonen komen de volgende dag voor drie weken aan boord en komen morgen aan op het vliegveld van La Coruna. Dus even flink opruimen om plaats voor ze te maken.

We zijn allebei blij om ze weer te zien. We spreken elkaar regelmatig via Whatsapp en skype maar in levende lijve is toch wat anders.

Om 11.40 uur kwamen ze stipt op tijd aan op het vliegveld. Echt apart als ze dan beiden lachend door de deuren de aankomsthal komen. En ze hadden ook genoeg te vertellen.

Lekker op de  boot wat eten en drinken en relaxen en ’s avonds gaan we wat eten en drinken in de stad. Gedurende enkele dagen is in de stad een festival ivm de beschermheilige Maria Pita. Volop feesten en muziek. 

De volgende dag slapen Kieron en Ian lekker uit en varen Ad en ik rustig de haven uit om de komende drie weken met de jongens de kust van Noord-Spanje te verkennen.

We liggen in een baai bij een dorpje genaamd Corme. Een mooie baai bij een strand.

De jongens gaan met de bijboot het water op en komen na een tijdje terug met zes makrelen.

Het diner voor deze avond is weer gevangen. Tegen de avond vangt Kieron nog een

Congeraal. 

De volgende dag besluiten we om hier nog te blijven liggen. Ad, Kieron en Ian gaan op zoek naar een paar houten stokken om een kreeftenfuik te maken. 

Deze fuik wordt op de bodem gelegd en morgen wordt gekeken of we een kreeft of andere vissen gevangen hebben.

We zijn weer verder gevaren naar een andere baai genaamd Ria de Murros en besluiten om vanaf  hier met de bus een dag naar Santiago de Compastello te rijden.

We hebben over deze plaats veel gehoord maar zijn er nog nooit geweest. De bus vertrekt al om 

07.15 uur en de reis duurt 1,5 uur.  Kunnen we ook nog wat van het binnenland bekijken.

Santiago de Compostella is één van de belangrijkste christelijke bedevaartsoorden.

Pelgrims uit heel Europa eindigen hier hun voettocht. Deze voettocht noemt men de Camino de Santiago (de weg van Santiago).

De pelgrims op weg naar Santiago zijn herkenbaar aan de Sint-Jakobsschelp, het teken van de heilige Jakob.

Jaarlijks lopen nog steeds vele mensen deze tocht naar Santiago de Compostella.

Gelegen aan een strandje in Ria de Ponteverda besluit Ad om nog een keer te gaan snorkelen en te kijken of er oesters te vinden zijn maar na een tijdje komt hij terug om de speargun te halen want hij had een vis gezien.

Hij heeft dan toch zijn eerste vis geschoten, een trigger vis .

Op internet opgezocht om te kijken of deze vis wel te eten is maar het bleek dat deze vis toch niet overal wordt gegeten. Wel in het zuiden en in China.

Maar bij het schoonmaken komen we erachter waarom.

De huid is zo hard dat je met een mes er bijna niet in kunt snijden. De huid is net leer dus die moest eerst verwijderd worden.

De jongens wilden er toch maar niet aan beginnen om deze vis op te gaan eten.

Ad en ik hebben deze vis wel gegeten en hij smaakte naar kabeljauw.

We zijn hier in Ria de Pontevedra ’s avonds met de jongens de stad in gegaan, genaamd Sanxenxo.  Het is hier ’s avonds nog steeds warm en iedereen zit hier buiten bij de pubs en restaurants lekker te drinken en te eten. De mensen dineren hier pas vanaf 21.30 uur en gaan daarna pas op stap.

Daarna zijn we naar een Irish pub geweest waar we mensen tegen kwamen die met ons op de foto wilden, waarom dat is voor ons nog een raadsel.

We zijn met zijn vieren daar ook nog naar een nachtclub gegaan, genaamd Budda. Echt een mooie grote club.  Zo te zien waren Ad en ik de oudsten van die avond. Maar wel erg gezellig.

Terug naar de boot moesten we door een hek waar we niet meer in konden. Gelukkig is Ian lening en sprong hij over het hek heen om aan de binnenkant de deur te openen.

Tja dat kun je nog als je jong bent .

Goed aangeschoten zaten we weer in de dinghy .

Bij aankomst bij de boot belandde Kieron met zijn hoofd eerst, tot zijn middel in het water.

Ad kon hem nog net terug trekken zodat zijn telefoon niet nat zou worden.

Na lekker uitgeslapen te hebben zijn we de volgende dag weer verder gevaren naar een andere baai in Ria de Pontevedra, genaamd Porto Novo.

We gingen hier in een kleine plaatselijke haven liggen. De havenmeester wees ons de plaats aan waar we konden gaan liggen. Alleen deze plaats was iets te klein voor onze boot, we staken zo ongeveer 4,5 meter buiten de box maar dat was allemaal geen probleem.

Bij het invaren in de box hebben we wel de vlaggestok van onze Duitse buurman afgebroken. Deze mensen waren niet op de boot dus hebben we netjes een briefje met geld in de kuip gelegd.

Die avond kwamen deze mensen weer terug bij de boot en hebben we het voorval uitgelegd.

Ze hebben de vlaggestok gelijmd en zijn de volgende morgen weer weggevaren.

Voor de kust van Ria de Pontevedra en Vigo liggen een aantal eilanden in een beschermd natuurgebied. Wij wilden naar Isla Ons en Isla Cies. Maar om daar te mogen varen en ankeren heb je een vergunning nodig. De vaarvergunning hadden wij in Nederland al aangevraagd via internet en de ankervergunning moesten we ter plekke via internet aanvragen.

Bij eiland Ons stond te veel swell om daar te kunnen liggen dus hebben we dit eiland maar overgeslagen. Bij eiland Cies hebben we twee dagen voor anker gelegen en met de dinghy de kant op gegaan om het eiland te verkennen. Onderweg naar boven naar de vuurtoren kwamen we twee mensen van het Wereld Natuurfonds tegen die daar op de berg met een grote kijker iedereen in de gaten hield of er gevist werd. Er is daar nl. een visverbod.

Er komen dagelijks talloze mensen deze eilanden bezoeken. De ferries varen op en neer. Deze mensen mogen hier ook maar een dag blijven.

We zijn na het bezoek aan deze eilanden nog verschillende dagen blijven liggen bij een erg

mooi strand, genaamd Praia de Barra, waar je mooie wandelingen kon maken en met een mooi uitzicht. Het bleek nl. een naaktstrand te zijn.

Nadat onze jongens vanuit Vigo met de trein, terug naar La Coruna vertrokken was het

de volgende dag weer tijd om schoon schip te maken.

Beddengoed, kleding en de boot wassen en de tanks vullen.

`s-Avonds gingen wij weer stappen in Vigo,  het was dan ook vrijdag en dat is toch wel de stapavond hier.

We wilden naar een grote bar maar omdat we wat vroeg waren gingen we eerst naar een kleine bar waar de mensen op straat stonden, leek ons wel gezellig.

Aan de bar komen we in gesprek met een man en een vrouw achter de bar

Het bleek later de eigenaresse.

Ze vroeg ons of we mee wilde gaan naar een andere bar om daar wat te drinken, zij had die avond dus ook haar stapavond.

Zo gezegd zo gedaan en we belandde in een plaatselijk barretje waar je normaal niet zo snel komt en hadden weer een gezellige topavond.

Na nu vier maanden onderweg te zijn merken we dat we in een bepaalde relaxmode komen,

maar hebben wel nog steeds een vakantiegevoel.

Wel komen we op dit moment allebei tot de conclusie dat het ons uitstekend bevalt dit leven en dan ook niet zomaar naar Nederland terug willen.

We hebben samen met Jaap en Anneke hele gezellige avonden gehad.

Ze hebben inmiddels ook onze jongens leren kennen.

Nu zijn we verder gevaren en hebben met pijn in ons hart afscheid moeten nemen van deze fantastische mensen en vrienden.

Dat is dan weer de keerzijde van het verder reizen.

Maar we zullen in de toekomst meerdere keren gaan meemaken.