Zoals de meesten van jullie wel weten is deze reis het vervolg van het Rondje Atlantic wat wij in 2005/2006 hebben gevaren.

Toen een reis van 1 jaar samen met onze jongens van 7 jaar.

Na een periode van ongeveer 10 jaar voorbereiding en verschillende aanpassingen aan de boot, zoals betere watervoorziening, stroomvoorziening en weerberichten, bootverlenging voor meer bergruimte, veiligheid en beter vaargedrag, is het nu tijd voor een nieuwe uitdaging.

Een leven met meer vrijheden, meer tijd voor elkaar en vooral veel mooie nieuwe plaatsen  bezoeken.

Voor ons allebei was de stap heel groot om onze banen op te zeggen. De vastigheid die je laat vallen en natuurlijk het salaris. Wat voor iedereen natuurlijk een ontzettend belangrijk punt is. Voor Ad begon ook het wekenlang weg zijn van huis parten te spelen.

Omdat verschillende mensen ons vragen of we een blog bij gaan houden, lijkt het ons toch leuk om dat te gaan doen.

Op 10 mei 2018 vertrokken we uit de haven van Dordrecht.

Na een gezellige borrel nemen we afscheid van de havenmeester en zijn vrouw, Irene en Jan, en gaan richting de Volkeraksluis. Het is maar een stukje van 1,5 uur maar het voelt toch als een grote stap naar een ander leven.

Onze buren uit de haven, Chris en Marleen, varen nog een paar dagen op hun eigen boot met ons mee.

De volgende dag gaan we via de Volkeraksluis, Krammersluis naar de Oosterschelde. Deze sluizen moeten wij ivm onze masthoogte via de beroepssluizen varen. Het nadeel hiervan is dat we vaak lange tijden moeten wachten.

Eenmaal op de Oosterschelde gaan de zeilen op, zon staat hoog aan de hemel dus wat willen we nog meer. Op naar de sluis van het Veerse meer, (een uurtje of vier varen via het Brabants Vaarwater en dan voorbij Goes richting de sluis van Katseveer). Net een paar meter voor het invaren van de sluis loopt alles net even iets anders dan gepland.

Ad staat aan het stuur en zegt iets tegen mij, ik sta schijnbaar helemaal voorover en te schudden. Hij had al snel in de gaten dat dit niet goed was. Al snel kwam ik weer bij maar we moesten de sluis nog door. Ad was ontzettend geschrokken en dacht dat ik een beroerte kreeg. Normaal staat Ad in de sluis aan het stuur en leg ik de lijnen vast. Dat was nu even anders. Ad schakelt in zijn gedachte op de automatische piloot en ikzelf bleef op de bank zitten omdat we het toch niet vertrouwden.

Het hele voorval had een hele grote indruk op Ad gemaakt en hij was zo geschrokken dat hij na de sluis even moest bijkomen.

Ikzelf had er niet heel veel van meegekregen en ging gewoon verder daar waar ik gebleven was.

Onze vrienden lagen ons al op te wachten. Tijdens het vertellen van het verhaal viel ik wederom weg en hebben we 112 gebeld en een ziekenauto arriveerde snel. We lagen aan een steigertje midden op het water en moesten nog naar de kant zien te komen.

Met de boot van onze vrienden snel naar de kant. In de ziekenauto ben ik helemaal onderzocht en was er geen enkele aanleiding om mij mee te nemen naar het ziekenhuis. Ik voelde me ook gewoon normaal. Vooral rusten was het advies. Nou dat is nu net de bedoeling om de komende tijd te gaan doen. Maar het is toch een onrustige gedachte dat je niet precies weet wat er is gebeurd en dat je op het punt staat een grote reis te gaan maken.

Misschien dan toch de spanning geweest.

We besluiten om enkele dagen nog door te gaan brengen op het Veerse meer in Zeeland. Even bijkomen van alle drukte van de afgelopen maanden en even kijken hoe het verder met mij zal gaan.

De laatste dagen voor ons vertrek brengen we door met familie en vrienden. Iedereen nog even zien en gedag zeggen.

Tijdens de mooie wandelingen over het strand en in de duinen wordt alles nog eens door gesproken over de route, planningen, en al het andere waar je normaal ook over verteld.

De grootste zorg die bij ons speelt zijn toch wel onze jongens en dan slaan toch ook de onzekerheden toe. Doen we hier ook wel goed aan.

Maar als we bij de boot een vrouw spreken van een andere boot die ons vertelt dat ze al vijf jaar een strijd levert tegen kanker is het ons toch wel weer duidelijk wat wij in onze gedachte hadden.

We vertelde haar ook wat onze plannen zijn, waarop ze resoluut reageerde “DOEN”.

Dat houden we dan maar in onze gedachten.

Onze jongens zijn dan ook heel zelfstandig en hebben inmiddels een eigen leven.

Maar gelukkig komen ze regelmatig op vakantie.

‘s Morgens worden we wakker en de zon staat hier hoog aan de hemel, het wordt weer een fantastische dag .

Gezellig een ontbijt en even luisteren naar de vogels die in de bomen een heel gezang laten horen.

We proberen ook in deze dagen wat te sporten om zo ook wel fit te blijven.

Er wordt dan ook druk gestoeid met gewichten in de warme zon.

We liggen nog een paar dagen in de haven van Middelburg.

Nog de laatste boodschappen doen, gasflessen en diesel halen.

We zijn dan voornemens om aan het eind van de week te gaan vertrekken richting Cherbourg, gelijk een paar nachten door varen.

Kunnen we weer wennen aan het ritme van de zee en onze wachten draaien ’s nachts.

We zijn voornemens om regelmatig een opdate van onze reis te schrijven zodat jullie ook onze reis mee kunnen beleven.